W poszukiwaniu inspiracji

Najtrudniej jest po prostu zacząć. Przestać planować i podjąć działanie. Koniec jest zazwyczaj zaskakujący.

Usiąść przed komputerem i przelać swoje myśli na wirtualny papier. To takie proste działanie, nie wymaga wielkiego wydatku energetycznego, powinno przychodzić z łatwością. A tymczasem długo zastanawiałam się nad tym, czy w ogóle wziąć udział w tej edycji karnawału, bo co ja mogę o swoim pisaniu opowiedzieć? O moich inspiracjach?  Dlaczego się zatem zdecydowałam? Można powiedzieć, pomogła mi moja słabość. Chociaż nie, słabości teraz nazywam przeszkodami, które wcześniej czy później pokonam w taki, lub inny sposób. Ostatnio miałam niewielki kryzys „ogólnoorganizmowy”, w tym także twórczy. I po kilku dniach znalazłam w swojej skrzynce maila z pytaniem: Izka, czemu nie piszesz? I teraz już wiem, co chcę napisać o moich inspiracjach.

Co pomaga mi w pisaniu?

CZYTELNICY

Bloga piszę dla swojego rozwoju. Uczę się, poznaję, opisuję, najczęściej siebie. Swoje wnioski, przemyślenia albo świeżo nabytą wiedzę. Pisząc pogłębiam ją, szlifuję, zapamiętuje. Najpierw przez pół roku pisywałam do szuflady. Ale w tym pisaniu mi czegoś brakowało, było to takie martwe. Nie rozumiałam, dlaczego, dopóki nie przeczytałam pewnego tekstu drugiemu człowiekowi, którym był akurat mój terapeuta. I wówczas tekst ożył. Nie mam zbyt wielu czytelników i zbyt wielu komentarzy, ale wiem, że kilka osób czyta mojego bloga regularnie. I to jest najważniejsze. Mówią mi o tym osobiście, albo skrobną coś prywatnie, ale dla mnie jest to najwyższą formą uznania: mój tekst wtedy ożywa, otwiera się niczym pąk kwiatu, muśnięty promykiem słońca. Choćbym miała tylko jednego czytelnika, będę pisać. Dla mnie to najważniejsza inspiracja.

PRZYJACIELE

Jeśli mam być szczera, pomysł bloga za mną chodził, ale nie mogłam się jakoś zdobyć na to, żeby zacząć publikować w internecie. Dojrzewałam do tego bardzo, bardzo długo. Bo przecież, jaki to ma sens? Co ja mogę mieć do przekazania? Ten blog zawdzięcza swoje powstanie mojej psiapsiółce, Aleksandrze Jarmużek , która mi po prostu spontanicznie powiedziała: Izka, ty też powinnaś pisać bloga. I teraz mogę tylko za to podziękować. Właśnie takiego przyjacielskiego „kopnięcia” mi było trzeba, abym zeszła z tej swojej marzeniowej kanapy i siadła do komputera. Przyjaciele też czytają i potrafią spontanicznie napisać: cieszę się, że Ci się udało. Nic nie inspiruje lepiej niż wsparcie.

EFEKT KOŃCOWY

Mam pomysł, siadam, piszę. Rzadko mi się zdarza, że na początku mam gotową, końcową myśl. Zazwyczaj mam zarys ogólny i dopiero pisząc dochodzę do tego, co właściwie chciałam napisać. Czasami nawet mnie to zaskakuje. I właśnie ciekawość, a przede wszystkim satysfakcja mnie inspiruje. Lubię zobaczyć ten efekt końcowy. Lubię się spełniać i mieć poczucie z dobrze wykonanej pracy.

RADY INNYCH

Rady brzmi lepiej niż krytyka, ale i jedno i drugie działa na mnie pobudzająco. Jeżeli, ktoś mi daje znać, że to i owo mogłabym poprawić, podsyła linka do lektury, która podszlifuje mój warsztat, to się cieszę. Bo to oznacza, że ktoś poświęcił swój czas, przeczytał mój tekst, uznał go za wartościowy i wyciągnął swoje wnioski. Bo jak mój terapeuta mi kiedyś powiedział, najlepszą terapią jest przeglądanie się w lustrach innych osób, dlatego informacje zwrotne są tak ważne. Inni często widzą to, czego ja nie dostrzegam. Oczywiście dotyczy to krytyki konstruktywnej, a nie zwyczajnego hejtu. Hejterzy zazwyczaj nie czytają nic poza nagłówkiem.  

PRZYRODA

Najlepsze pomysły przychodzą mi do głowy podczas spacerów, jazdy na rowerze czy po prostu obserwacji. Być może dlatego, że piękno, kolory i zapachy powodują w moim umyśle coś w rodzaju resetu. Wypychają inne myśli, lęki, zmartwienia, niepokoje, natręctwa, niepotrzebne banały. Oczyszczają z przeszkód i pozwalają się obudzić niebanalnym pomysłom, zwariowanym, zaskakującym. Podobnie zresztą działa na mnie muzyka relaksacyjna inspirowana dźwiękami przyrody czy dalekowschodnie mantry.

NOTATNIK

Są takie dni, kiedy brak mi pomysłu na temat. Wtedy najbardziej pomaga mi mój wysłużony, prawie już całkiem zapisany zeszyt, który zabieram ze sobą wszędzie. Czas chyba kupić nowy. Zapisuje w nim złote myśli, cytaty, własne pomysły, uwagi, przebłyski myślowe.

KOT

Dokładnie mój kot. Właściwie zaliczyć bym go mogła do przyrody, ale jest szczególny, dlatego jest dla mnie osobnym punktem. Jest irytujący i wredny. Jest delikatny i słodki. Jest piękny i gibki. Nie uznaje ograniczeń. Jest bezczelny. Cudownie mruczy. Mogę mu wszystko powiedzieć. Kocham go. Jest moim „muzem”. Popełniłam nawet tekst o nim. Zainspirował mnie do wielu innych postów.

Inspirację znajduję niemal wszędzie. Patrząc, czytając, słuchając, rozmawiając, na spacerze, na ulicy, w sklepie, na terapii, na spotkaniach, w internecie. Najtrudniej jest zawsze zacząć. Jak ułożę sobie w głowie pierwsze zdanie, potem już trudno mnie zatrzymać. 

Najbardziej w pisaniu pomaga mi po prostu samo pisanie. 

Wpis bierze udział w Karnawale Blogowym Kobiet (http://karnawalblogowykobiet.pl/). A dokładnie w #3 Edycji: Co pomaga mi w pisaniu? Temat tej edycji został zaproponowany przez Anię Piwowowarską ze strony Autentyczny Copywriting (http://autentycznycopywriting.pl/) Więcej na temat majowej edycji karnawału:http://karnawalblogowykobiet.pl/co-pomaga-mi-w-pisaniu-3-edycja-karnawalu-blogowego/