Recepta na związek?

Nie ma małżeństw doskonałych, idealnych i bez problemów. W każdym są problemy mniejsze czy większe. 

Problemy mogą mieć naturę materialną w postaci kredytu, mogą wynikać z różnicy charakterów, z przyjętych wzorców, środowiska, w jakim każdy z partnerów był wychowywany, jak już wcześniej udowodniłam z różnicy płci. Ale większość problemów wynika z różnic w stanach emocjonalnych. Ważne jest to jak do tych problemów podchodzimy, jak rozkładamy odpowiedzialność i jak postanowimy je rozwiązywać.

Czy jest jakiś uniwersalny sposób na udany związek? Na pewno jest kilka wskazówek, które pozwolą  kształtować go w satysfakcjonujący oboje partnerów sposób. Pierwsza to unikanie zgorzknienia i uraz. Każdy wchodząc w związek ma własne oczekiwania, odpowiedzialność, w tym za utrzymanie relacji. Problematyczne jest ocenianie wysiłku, jaki każdy partner wkłada w związek. Mężczyzna zazwyczaj liczy jakość, kobieta ilość. Mężczyzna wstanie rano, mimo, że chętnie by jeszcze poleżał, pójdzie do pracy, gdzie zarabia pieniądze na rodzinę, nie rzadko pracując ciężko, wróci z pracy do domu nie oglądając się na inne kobiety, nie zahaczając o bar i kumpli, czasem jeszcze podjedzie z żoną na zakupy i uznaje, że wystarczająco wiele z siebie dał dla tego związku. Teraz może odpocząć. Najlepiej wyciągnąć się na kanapie, fotelu, włączyć telewizor i błogo oddać się relaksowi. Kobieta natomiast liczy: wstałam rano, zrobiłam śniadanie, posprzątałam po śniadaniu, wyszykowałam dzieci do szkoły, byłam w pracy, zrobiłam zakupy,  zrobiłam pranie, posprzątałam pokoje, przygotowałam obiad, podałam go, pozmywałam, pomogłam dzieciakom w lekcjach itd… Po czym wchodzi do pokoju, w którym mąż zażywa relaksu. Nic nie denerwuje kobiety bardziej, niż widok mężczyzny, który nic nie robi. Mimo, całej miłości, zrozumienia i chęci dawania, taki widok podnosi ciśnienie. I zazwyczaj w tym momencie zaczynają się wszelkie fochy, kłótnie, utarczki, nieporozumienia, przepychanki, które właściwie nie mają racjonalnego powodu. Powód jest ewidentnie emocjonalny. Osobiście jestem osobą wyrozumiałą i szanuję fakt, że mój mężczyzna po pracy i obiedzie, musi się zdrzemnąć, żeby dalej funkcjonować. Drzemki potrzebuje tak samo jak posiłku. Ale zdarzają się momenty, w których jestem zmęczona i ten widok wywołuje we mnie złość. Wtedy wychodzę po cichu z pokoju i radzę sobie ze złością . Też daję sobie czas na odpoczynek. Gdybym tego nie zrobiła właśnie bym zgorzkniała, schowała w sobie urazę, która po pewnym czasie odezwałaby się w postaci zrobienia awantury z niczego.

Jeśli różnice zdań w związku narastają, konflikty pozostają nie rozwiązanie, problemy się piętrzą, każdą ze stron dopadają negatywne emocje. Powoduje to, że robimy sobie rzeczy, których tak naprawdę nie chcemy. Zapętlamy się w tej swojej urazie i złości. A niemożność poprawienia sytuacji tylko pogłębia frustrację i między partnerami zaczyna się dziać coraz gorzej. Pojawiają się myśli – gdyby można zacząć wszystko od początku. Odpowiem. Można. Każdy z nas ma w umyśle taki przycisk resetowania. Nazywa się przebaczanie. Jest to decyzja, którą podejmujemy w umyśle. Nie sercem, emocjami, uczuciami, ale rozumem. Oznacza, że od tego momentu zerujemy stan uczuć, nie wypominamy tego co było wczoraj i przestajemy do tego wracać. Oczywiście to pozostaje w naszej pamięci, krzywdę trudno zapomnieć, ale przestajemy ją rozpamiętywać. Rana zostanie, ale się zabliźni. Przebaczanie jest potrzebne osobie skrzywdzonej, a nie winnemu krzywdy. Nie przebaczenie można porównać do rozdrapywania sobie rany, w nadziei, że boleć będzie sprawcę. Przebaczać najlepiej zacząć małe winy, wtedy zatrzyma się nakręcanie tej machiny uraz i złośliwości, poczucia krzywdy i chęci zemsty. I z własnego doświadczenia powiem, że to naprawdę działa.

Trzecia wskazówka to docenianie. Bardzo często w wyniku małżeńskich sprzeczek, jedna strona nie czuje się doceniona, czuje się skrzywdzona, wykorzystana, niespełniona. Nie mam na myśli przemocy, ale typowo ludzkie zachowania, które pozostają jakby w schemacie relacji, ale potrafią bardzo zaboleć. Gdy marzenia, o których mówi, są torpedowane uwagami typu: wiesz, chyba Ci się w głowie poprzewracało, zajmij się poważnymi sprawami, a nie mrzonkami…. Jeśli w związku zaczyna brakować zrozumienia, budzi się poczucie samotności, pustki, rozczarowanie. A potem w towarzystwie pojawi się osoba, która nawet bez złych intencji wykaże zrozumienie. Scenariusze mogą być różne, nawet prowadzić do rozpadu związku. Czasami przygnieceni nieco monotonią życia, zapominamy, że każdy z partnerów może mieć własne marzenia. I nawet jeśli wydają się mało realne, pozwólmy mu je mieć. Doceniajmy rzeczy jakie dla siebie robimy, nawet te małe codzienne. Doceniajmy nawet ten obiad zdaniem: Był pyszny. Nie istotne, że codziennie obiad jest smaczny, że wydaje się to oczywiste i przecież on/ona wie, że mi smakował. Po co mam wygłaszać utarte frazesy. Może po to, że czasami sami chcemy coś takiego usłyszeć? Może czas uświadomić sobie, że każdy z partnerów potrzebuje wsparcia i miłych słów.

Każdy ma własną receptę na to jak się kochać i nie pozabijać przy okazji. Niektórzy tylko mają problem ze znalezieniem dobrej drogi dla obojga, nie tylko dla jednego. Bo czasem medykament z recepty połknie jedno, a skorzystają oboje, a czasami każde potrzebuje własnej pigułki.