Jak mówią kobiety, a jak słyszą mężczyźni?

Mężczyźni i kobiety znają o jeden język więcej, o którym nie wiedzą – mowę płci przeciwnej. Dlatego się porozumiewają

Aleksander Świętochłowski 

Wywołując kolejny raz temat relacji damsko-męskich, chciałabym przyjrzeć się, z czego wynikają małe nieporozumienia, które prowadzą do kolejnych, przeradzają się w większe konflikty, aż okazuje się przestajemy się rozumieć. Częściowo wyjaśniałam to przy poście o komunikacji . Sporo nieporozumień wynika właśnie tego, że tylko mówimy do siebie zamiast rozmawiać i słuchamy zamiast usłyszeć. Ale dlaczego tak jest? Czy to wynika z niechęci do dialogu, czy braku umiejętności wyrażania komunikatów, a może po prostu z różnic między kobietami a mężczyznami?

To jak są skonstruowane nasze umysły sprawia, że na ten sam fakt patrzymy zupełnie inaczej i interpretujemy inaczej te same słowa. Jako przykład podam zwrot: posprzątaj pokój. Dla mężczyzny pod tym zwrotem może się kryć pozbieranie swoich ubrań z mebli i opróżnienie popielniczki. Dla kobiety zaś to zazwyczaj oznacza prawie generalne porządki, czyli powycieranie kurzy, wytrzepanie dywanu, umycie okna, poukładanie w szafach. I jeśli kobieta poprosi partnera o posprzątanie pokoju, wróci i zobaczy, że on siedzi na kanapie i tylko ubrania są schowane, uruchamia się u niej od razu mechanizm: wrr… i przystępuje do atakowania, pretensji, wypominania. A ten nasz biedny mężczyzna robi wielkie oczy i nie rozumie czego ona od niego chce, przecież posprzątał pokój. Przez tą kobiecą tyradę, (bo ona mówi, mówi, mówi…) trudno mu się przebić, więc zrobi, to co mu zrobić najwygodniej, czyli zlekceważy i zacznie myśleć o niczym. A to tylko spotęguje złość kobiety i ciche dni gotowe. Na dodatek żadna ze stron nie rozumie dlaczego.

Moja babcia mówiła na to, że mężczyźni myślą prosto, a kobiety na okrągło. I faktycznie coś w tym jest. Kobiety są bardziej emocjonalne, mężczyźni reagują w bardziej stoicki sposób. Zazwyczaj kobiety mówią dłużej i barwniej, używając więcej przymiotników, nadając słowom ładunek emocjonalny. Naukowcy amerykańscy odkryli, że odpowiedzialne jest za to wydzielanie pewnego rodzaju białka, którego kobiety wydzielają więcej, przez co są bardziej rozmowne. I kobiety po prostu lubią mówić, sprawia im to taką samą przyjemność jak mężczyźnie myślenie o seksie. To, co przeciętny mężczyzna jest w stanie wyrazić jednym zdaniem, kobieta przekazuje w co najmniej trzech. Nie bierze też pod uwagę, że mężczyzna podobnie słucha jak mówi. Zatem wyłącza mu się koncentracja tak mniej więcej po 2-3 zdaniach kobiecej wypowiedzi, i potem to, co słyszy, zaczyna brzmieć jak monotonny szum. Albo jak to jeden mężczyzna mi powiedział: jak gdakanie kury. Zatem najważniejsze komendy należałoby precyzyjnie wydać w pierwszych trzech zdaniach. Albo przynajmniej robić przerwy w wypowiedzi i pozwolić się zresetować koncentracji naszego mężczyzny. 

Oprócz tego ile i jak mówi kobieta, to, o czym mówi też powoduje masę nieporozumień. Mężczyźni skupiają się na konkretnych faktach, kobiety są w stanie mówić o kilku rzeczach naraz, robić dygresje, aluzje, dorzucać wspomnienia i opinię innych. W rezultacie trudno się porozumieć, bo mężczyzna usiłując uporządkować fakty, które chce przekazać mu kobieta, może zapomnieć niektórych, jeśli jest ich zbyt wiele. Idealnym przykładem tego źródła nieporozumień na linii kobieta – mężczyzna był odcinek „Rodziny zastępczej”, w który Alutka zarzuciła Jędruli, że jej w ogóle nie słucha i postanowiła mu zrobić egzamin pod koniec tygodnia. Mimo, że mąż się starał słuchać i zapamiętać, co mówi do niego żona, nie udawało mu się. Musiał w końcu użyć środków audiowizualnych i po prostu ją nagrywał. Z nagrań potem wyłuskał fakty i dzięki temu mógł odpowiedzieć jak miał na imię pudelek cioci. 

I druga powiązana z tym kwestia: wyrażanie emocji. Kobiety rozładowują emocje poprzez mówienie o nich. Potrafimy je pięknie nazwać, barwnie opisać myśli, jakie im towarzyszą, nawiązać do wcześniejszych, bez względu na to czy to radość, czy złość, smutek… Natomiast mężczyzna zwyczajnie powie: jestem zły, szef mnie wkurzył, daj mi spokój. Dokładnie tak powiedział do mnie kiedyś mój mąż. Powiedział mi dokładnie co czuje, dlaczego i czego ode mnie oczekuje. I jako mądra żona po terapii, zrobiłam to. Zajęłam się swoimi sprawami, dopóki mojemu mężowi nie przeszło. A jeszcze rok temu postąpiłabym pewnie według swojego kobiecego schematu, czyli, bym się do niego przyczepiła i wypytywała: a dlaczego? a co ci powiedział? a czy nie mogłeś tego przedyskutować? a czemu nie tak? W rezultacie pewnie mąż by się zrobił jeszcze bardziej zły, powiedziałby mi coś niemiłego i byłoby mi przykro. Konstrukcja mężczyzny pozwala mu z dumą mówić o sukcesach i przyjemnościach, ale do porażek, problemów i przykrości podchodzi z dystansem, chce o nich jak najszybciej przestać myśleć i wspominać. Jak mężczyzna mówi koniec tematu, to oznacza koniec tematu i nic więcej. Nie chce już tego więcej wracać ani analizować.