Ścieżka kompromisu

(...)bycie z druga osobą to kompromis i uczenie się jej, a nie stawianie jej zbyt poważnych zadań. Rozumienie, żeby uniknąć porażki.

 Malwina Kowszewicz

 Każda osoba, która wchodzi w związek, bierze odpowiedzialność za niego. Musi też ponosić odpowiedzialność za siebie i wtedy pojawia się pytanie: jak zachować równowagę między byciem sobą, a stworzeniem satysfakcjonującego dla obu stron związku. I odpowiedzią na to pytanie jest właśnie kompromis małżeński.

Kobiety w większości są nastawione na dawanie, mężczyźni na branie. Chociaż nie jest to regułą i bywa w związku dokładnie odwrotnie, jeśli mózg kobiety wykształcił pewne męskie cechy, a mężczyzny kobiece. Teoretycznie – jeśli tak jest, że jedna strona chce dawać, a druga brać, to mamy idealną symbiozę. Ale tu pojawia się problem, bo nijak ta teoria nie chce się potwierdzić w praktyce. Aby w związku zaistniała satysfakcja z obu stron, każda ze stron powinna umieć dawać, ale także brać. To jedyna metoda na zachowanie równowagi. Tymczasem często jest tak, że osoba, która więcej daje w związku, chciałaby też brać, ale nie wie jak. Więc zaczyna dawać jeszcze więcej, żeby w ten sposób skłonić partnera do wzajemności. Ale nie ma wzajemności, bo ktoś, kto zawsze bierze, nie potrafi dawać. I to pozwolę sobie nazwać pierwszą ścieżką kompromisu – wzajemnością. Problem jest jedynie z jej osiągnięciem, ponieważ wymaga zrobienia czegoś, co wydaje się sprzeczne zarówno z zasadami asertywności, jak i kompromisu. Partnera, który potrafi tylko brać, do dawania można zmusić jedynie na drodze tresury. Żeby ładniej brzmiało można nazwać treningiem rozwoju. Ale to jedyna droga, prosić więcej niż raz (powtarzać), motywować pozytywnie do zmian i prowadzić wymianę na przykład poprzez system nagród. Brzmi nieco brutalnie, ale to właśnie często jest stosowane, gdy żona prosi męża o naprawę usterki: musi mu to powtarzać, zanim dotrze; musi stosować pozytywne wzmocnienie poprzez mówienie łagodnie i czule; chwali, gdy usterka zniknie i daje nagrodę w postaci dobrego obiadu, chociaż seks byłby lepszy.

Kompromis jest też często kojarzony z ustępstwami każdej ze stron. Owszem, często na tym polega dojście do stanu równowagi, ale nie zawsze. I dlatego dalsza część definicji kompromisu brzmi – lub wiąże się z odstępstwem od założeń w imię ważniejszych wartości. Z definicją kłócić się nie będę, ale to nijak ma się do życia w rodzinie.  Przykładowo mąż chce pomalować pokój na niebiesko, żona na pomarańczowo? Co będzie kompromisem? Dwie ściany na pomarańczowo, dwie na niebiesko? Albo pokój w paski? A może wybrać zielony? Ewentualnie mąż musi zrezygnować dlatego, że kolorystycznie kanapa pasuje do pomarańczowego. Wszystkie te rozwiązania odpowiadają definicji kompromisu, ale najważniejsze jest pytanie, czy któraś ze stron będzie usatysfakcjonowana tym rozwiązaniem? I to jest druga ścieżka kompromisu – satysfakcja. Kompromis powinien być osiągany na drodze otwartej dyskusji, czyli przy nastawieniu się na racje tej drugiej strony i dawać satysfakcję obu partnerom. Mąż może zrezygnować z niebieskiego, nie dlatego, że nie pasuje do kanapy, tylko dlatego, że zmienił zdanie z pobudek wewnętrznych. Święty spokój nie w każdej sytuacji jest wartością, dla której trzeba się poświęcać. Kompromisem, który może przynieść satysfakcję obu stronom może być też pomalowanie na niebiesko innego pokoju, aby zarówno mąż jak i żona mieli dla siebie pomieszczenie, w którym będą się czuć komfortowo.

No dobrze, ale przecież prawdziwa, dojrzała miłość jest zdolna do poświęceń, na tym przecież polega. Przecież związek z drugim człowiekiem polega na szukaniu rozwiązań sytuacji trudnych, które będą wiązały się z koniecznością ustępstw. Przecież nie zawsze się znajdzie rozwiązanie z którego zadowolone będą obie strony? Zgodzę się nie zawsze. Czasami liczy się nie skutek, tylko droga jaką dochodzimy do rozwiązania. Można konflikty rozwiązywać na zasadach walki, gdy partnera traktujemy jak wroga. Można na drodze ignorancji konfliktu, udawać, że nic się nie dzieje. Można wymuszać uległość partnera na drodze manipulacji. Można stosować drogę kompromisu, czyli ustępstw. Ale jest jeszcze jedna: droga współpracy. I tak naprawdę dwa pokoje w różnych kolorach to jest następstwo współpracy, nie kompromisu. Wszystkie te drogi są w życiu przez nas stosowane, chociaż chodzenie drogą współpracy, jest dla związku najlepsze. Używanie walki, unikania czy manipulacji prowadzi do zdominowania związku przez osobę, która je częściej stosuje. Droga kompromisu jest alternatywą, gdy współpraca się nie udaje. Ale warto pamiętać, że razem można dojść dalej, chociaż wolnej.