Dąsy, pląsy, fochy

Foch – kobiecy wynalazek, do wywierania wpływu na mężczyznę. Definicja z przymrużeniem oka. Chociaż i panom też się zdarza. 

Zaczyna to być narzędzie do kształtowania stosunków międzyludzkich, w sytuacjach, gdy nie potrafimy sobie poradzić. Chociaż główne założenie opiera się na tym, że dąsanie się na partnera nie stanem normalnym w związku i sygnalizuje, że w relacjach jest coś nie tak. Pojedyncza dyskusja kończąca się obrażeniem, nie jest jeszcze zagrożeniem dla związku, ale świadczy o niedojrzałości emocjonalnej osoby, która nie potrafi sobie z stanem uczuć w danej chwili poradzić i reaguje w sposób irracjonalny.

A zatem co zrobić gdy partnerka, strzeli przysłowiowego focha? Jak ją udobruchać? Odpowiem tak: zazwyczaj się nie da. Humory partnerki (partnera) nie mają racjonalnego powodu, mają powód emocjonalny, więc trudno do nich podejść w konstruktywny sposób. Osoba rozłoszczona zazwyczaj uważa, że ma rację i nie ma odstępstw od tej reguły. Racjonalne argumenty nie docierają, wręcz zaogniają sytuację. Zatem w ogóle próbować, czy od razu iść na przeczekanie? To już zależy od indywidualnych charakterów, stopnia znajomości, zażyłości, przyczyn. Jeśli dąsanie się występuje rzadko, można łagodzić skutki, jeśli pojawia się często, należałoby się przyjrzeć przyczynie powstawania, bo rozwiązywanie problemów za pomocą fochów, na dłuższą metę szkodzi związkowi.

Jak łagodzić?

Jeśli fochy są krótkie, można przeczekać, a gdy humor się zaczyna poprawiać samoistnie zrobić coś miłego, może być ten przysłowiowy kwiatek, czekoladka, albo poprzytulanie. Oczywiście o ile działa, ale każdy człowiek ma zestaw „poprawiaczy humoru”, wystarczy wiedzieć, co działa pozytywnie na naszego partnera. Gorzej, gdy taki zły humorek trwa kilka dni. Wtedy nie można tylko przeczekiwać, trzeba podjąć działania, aby partner nie czuł się zignorowany, bo to tylko pogłębia frustrację. Czasami dąsanie się oznacza milczenie, ale panowie sami wiecie, jak wymownie potrafi milczeć partnerka. Słowa nie wypowie, garnki, talerze i sztućce za to stają się niezwykle głośne. Wtedy uciekanie z domu, milczenie w odwecie czy całkowite niezauważanie raczej nie przyniesie szybkich rezultatów. Trzeba odłożyć na bok dumę i postarać się spełniać kaprysy ukochanej osoby, oznacza to, że bez względu na powody wziąć winę na siebie i przeprosić, za siebie, za sąsiada, za szefa, za cały świat. Chociaż takie działania wydają się nie przynosić efektu, a na pewno są nie asertywne, ale na dłuższą metę dają pozytywny rezultat. Męskie fochy wymagają bezapelacyjnie przeprosin i przyznania racji, inaczej nie ustąpią. Najlepszym sposobem na kaprysy jest uśmiech, zarażanie dobrym humorem, trudno się gniewać na kogoś, kto jest miły dla Ciebie.

Skąd się biorą?
Gdy fochy pojawiają się zbyt często i trwają długo, należałoby przeanalizować ich powody, bo to zakłóca relacje w związku. Najczęściej są formą zwrócenia na siebie uwagi, czyli oznacza to, że poświęcamy sobie za mało czasu. Może być efektem rozczarowania partnerem, niedotrzymanej lub zapomnianej obietnicy, albo poczucia samotności w związku. Następują zazwyczaj z powodu drobnych nieporozumień, które okazują się szczytem góry lodowej. Gdy ze złością trudno sobie poradzić, najlepiej wyładować ją na partnerze i zrobić mu awanturę. Po drugie są bronią (w głównej mierze kobiecą) do osiągania celu, albo mówiąc prościej wymuszania. Stosują to już dzieci: Mamo chcę lizaka!!!! U kobiet to wygląda podobnie: Kochanie potrzebujemy nową kanapę do salonu! Ale manipulacja to jest niestety broń obusieczna. Używana zbyt często, przestaje działać, albo może się nawet obrócić przeciw kobiecie. Chociaż rodzajów fochów jest tyle, że zawsze któryś podziała. Wreszcie jest to też oznaka złego samopoczucia, nieprzyjemnych zdarzeń w pracy, sklepie, w domu itp. Najczęściej wtedy następuje to sławne Nic mi nie jest, z podtekstem myślowym: przecież powinieneś się domyślić. Najgorszy rodzaj focha, to stosowany dlatego, że nie umie się rozwiązać sytuacji w żaden inny sposób. Często jest to sposób wyuczony już od wczesnego dzieciństwa, gdy płaczem czy krzykiem dziecko wymusza na rodzicach kupno zabawki, czy nastolatek pozwolenie na imprezę. Brak podstawowych umiejętności interpersonalnych powinien jest już poważną przeszkodą w nawiązywaniu prawidłowych relacji i wymaga pracy z terapeutą.

Chociaż przyczyna obrażania się może być błaha, jednak powtarzające się zjawisko jest sygnałem, że w związku jest coś nie tak. I wymaga jednak szczerej i logicznej rozmowy. Jak analizowałam swoje doświadczenia z ostatniego roku, to odkryłam, że tak naprawdę od bardzo dawna nie zdarzyło mi się „mieć humorów”. Pomaga cierpliwość i wyrozumiałość, a przede wszystkim szczerość. Trudno mi się pogodzić z faktem, że mój książę z bajki jest logiką mocno stojącą na ziemi i aby prawidłowo działała wymaga jasnych komunikatów. To, że moja romantyczka chciałby dostawać kwiatki co tydzień. Mogłabym jasno wyrazić komunikat, że mój maż ma mi przynosić kwiatki co tydzień. I może wtedy bym je dostawała, przynajmniej co jakiś czas. Ale wychodzi ta romantyczka twierdząc, że jeśli to jest efekt uporczywego komunikowania potrzeby, to nie jest romantyczne i jej nie zadawala. Zadawala ją to, co wychodzi z potrzeby jego serca. Ale logika nie działa z potrzeby serca i powstaje kwadratura koła. Sama z sobą nie mogę ustalić swoich uczuć. No i sama z sobą muszę chodzić na kompromis. Czasem podrzucam mężowi kwestię, że lubię dostawać kwiatki. I czasem je dostaje. Ale jak moja romantyczka chce gestów płynących z serca mojego mężczyzny, musi się zadowolić komplementami, które od niego słyszy i przytulaniem, które są następstwem jego „potrzeb serca”. Ale romantyczka jest jednak cały czas jakaś niezadowolona i niestety wewnętrzna racjonalistka musi ją sprowadzać na ziemię. I obie zadawalają się w końcu tym, że nasz książę na logicznym robocie, potrafi samodzielnie zdobyć się na inne miłe gesty, dowodzące jego uczuć. 

Reasumując, po każdym z wyżej zapisanych zdań mogłabym „strzelić focha”, który byłby następstwem moich wewnętrznych dylematów. O żadnym z nich mój mąż nie miałby pojęcia, a foch niestety uderzałby w niego. I pewnie by łamał sobie głowę o co mi chodzi. Jakbym mu powiedziała, że strzelam focha, bo focha ma moja wewnętrzna romantyczka, dlatego, że nie dostała kwiatków prosto z serca, to za żadne skarby by nie zrozumiał. A ponieważ mam w sobie jeszcze zołzę, optymistkę, joginkę, racjonalistkę, czarownicę, pozytywistkę, księżniczkę, boginkę, kocicę, kapłankę, perfekcjonistkę, amazonkę  – i każda z nich mogłaby strzelać focha… Właściwie to przestałam się już dziwić stwierdzeniu, że kobiet nie da się zrozumieć.