Płeć w mózgu

Mężczyźni mają umysły analityczne: potrafią duży problem rozbić na kilka małych, kobiety zaś mają umysły syntetyczne: małe problemy łączy w jeden duży.

Wrócę znowu do kwestii różnicy w budowie mózgu kobiety i mężczyzny. One są zbudowane z tych samych substancji, ale funkcjonują odmiennie. Rozwijają te części, które są im potrzebne. Kobiety lepiej słyszą, mężczyźni są zazwyczaj wzrokowcami. Mężczyzna lepiej radzi sobie z przedmiotami i zadaniami teoretycznymi, kobieta jest niedościgniona w odczytywaniu emocji i uczuć. Kobiety lepiej radzą sobie także z zadaniami językowymi, mężczyźni matematycznymi. Różnice można wymieniać jeszcze długo, ale tak naprawdę istotne jest to, jak się spojrzy na te różnice. Zamiast czynić je kolejnymi punktami, które przemawiają za wyższością kobiet lub wyższością mężczyzn, albo zamiast wygłaszać jakieś hasła o równości płci, należy spojrzeć na to z perspektywy holistycznej.
Mężczyzna i kobieta różnią się od siebie nie, dlatego, żeby rywalizować w związku, ale po to, żeby współpracować – dlatego się uzupełniają. Pomyślmy, które pary osiągały najwięcej sukcesów w różnych dziedzinach? Głowę daje, że mieszane, żyjące ze sobą w zgodzie. Bo dwie kobiety zaczynają zmierzać ku intrygowaniu, dwóch mężczyzn ku zabawie. Zatem należało by założyć, że kobieta i mężczyzna są różni właśnie po to, żeby się wzajemnie uzupełniali, zamiast ze sobą walczyć.

Niedawno miałam okazję ponownie obejrzeć spot Marka Gungora:

Nie poprzestałam na spocie, obejrzałam cały wykład. Oczywiście nie ma co ukrywać oglądałam go ze śmiechem, ale jednocześnie uświadomiłam sobie parę faktów, które mają potwierdzenie naukowe. Sama o tym w poprzednich postach pisałam. Mark Gungor w zabawny sposób przedstawiał fakty z życia, które potwierdzały teorie naukowe, o których czytałam w profesjonalnych książkach, artykułach itd. 

Zacznijmy od jego teorii pudełek: mózgi mężczyzn składają się z małych pudełek, ale główna zasada ich działania, jest taka, że nie powinny się ze sobą stykać. A ulubionym pudełkiem, jest pudełko nicości. Natomiast mózg kobiety przypomina wielki kłąb poplątanych kabli, w których każda rzecz jest połączona z innymi. Bardziej łopatologicznie się nie da. Dzięki tym swoim pudełkom mężczyzna myśli logicznie i posługuje się suchymi faktami. Jest w stanie dyskutować o jednej rzeczy naraz i trudniej zmienia zdanie. Natomiast kobieta na tej szybkiej trasie ruchu może przeskakiwać wielokrotnie po tematach i zmieniać zdanie pod wpływem emocji. Mózg kobiety ma znacznie więcej połączeń między obiema półkulami. Mężczyzna, gdy opowiada o czymś co się wydarzyło, podaje najważniejsze fakty, natomiast kobieta, która ma więcej pamięci operacyjnej łączy wydarzenia z emocjami i przeżywa je na nowo. Dlatego, że mężczyzna musi za każdą zmianą tematu zamknąć swoje pudełko i odłożyć na miejsce, a kobieta przeskakuje w mgnieniu oka, mężczyźni mówią mniej. Także dlatego mężczyźni mogą się skupić na jednej rzeczy naraz, ale robią ją dość dobrze, a kobiety mogą naraz wykonywać kilka czynności absorbujących uwagę: mówić, prasować i oglądać telewizję. Dlatego w czasie, kiedy mężczyzna chowa swoje pudełko kobieta mówi, mówi, mówi… A on jej nie jest w stanie usłyszeć, nawet jeśli się stara.

Pudełko nicości. Tak wielu kobietom dopiero ten obraz wyjaśnia wiele zachowań ich męża. Mężczyzna może się zatrzymać i wyłączyć w każdej chwili, ale mózg kobiety cały czas robi bzzz, bzzz, bzzz…. Dlatego na hasło "zrelaksuj się i zamknij oczy" mężczyzna się wyłącza bez problemu.  A ja, jako kobieta potrzebuje do tego muzyki relaksującej i wysiłku zmierzającego do wyłączenia świadomości, żeby wpaść w trans. Właściwie u kobiet świadomość się nie wyłącza, tylko przekierowuje na inne tory. Dzięki słuchaniu brzmienia wodospadu, muzyki naśladującej wodę i sugestii dotyczących myślenia o rajskich obrazkach związanych z wodą, moja świadomość może się zresetować w myśleniu o przyziemnych sprawach i odpocząć. Ale połączenia między przewodami nadal są aktywne. Teraz dzięki uświadomieniu sobie istnienia pudełka nicości mogę zrozumieć, dlaczego mężczyzna przestaje mnie słuchać po 3 minutach, chociaż sprawia wrażenie, że to robi. I rzeczywiście kobiety i mężczyźni inaczej definiują w mózgach określenie stanu nic. Dla mężczyzn to jest po prostu nic. Dla kobiet zawsze „nic” oznacza „coś”. Tylko dopiero teraz uświadomiłam sobie, że dzieje się tak dlatego, że nasze mózgi są inaczej zbudowane. 

Mózgi mężczyzn myślą o sobie w samych superlatywach, mózgi kobiet nie mają o sobie dobrego zdania. Kobieta zawsze myśli, że jest za gruba, za brzydka, za głupia… Mężczyzna jest z siebie zadowolony bez względu na to czy ma kilka kilogramów nadwagi. Mężczyznom zazwyczaj u kobiet też te kilka kilogramów nie przeszkadza, ale kobiet działa to bardzo destrukcyjnie.  Mężczyznom podobają się kobiety pewne siebie i świadome swojej kobiecości, nawet mimo tych kilku kilogramów, bo emanują seksualnością i pięknem. Kobiecie te kilka kilogramów pewność siebie i kobiecość odbiera. Wynika to też z tego, że kobiety są nastawione na dawanie, mężczyźni na branie. Kobiecie trudno jest przyjąć komplement, bo ona widzi siebie przez pryzmat swoich niedoskonałości.

I wreszcie podejście do seksu. Rewelacyjne wytłumaczenie, dlaczego w tej dziedzinie się idealnie uzupełniamy, kompletnie nie rozumiejąc jednocześnie. I to wcale nie dlatego, że mężczyzna ma wtyczkę, a kobieta gniazdko. Tu chodzi o przyjemności. Mężczyzna czerpie ją z seksu, kobieta z uczuć.  Dla mężczyzny najważniejsze jest włożenie wtyczki do gniazdka, ale żeby to zrobić, musi najpierw dotknąć uczuć kobiety, zachwycić ją, powiedzieć jej że ją kocha, być dla niej miłym i czułym. Dla mężczyzny jest to niepojęte. U kobiet jest odwrotnie, nie rozumieją, że do uczuć mężczyzny można się dostać tylko pozwalając mu używać gniazdka. Wtedy zyskuje się jego oddanie, przyjaźń i miłość. Ktoś kto wymyślił, że droga do serca mężczyzny prowadzi przez żołądek, pomylił się o jakieś 20 centymetrów. 

Reasumując, temat komplementarności kobiety i mężczyzny jako całości, można podsuwać słowami Marka Gungora: Kluczem do tego, czego ty pragniesz, jest ofiarowanie tego, czego pragnie partner. I to jest kwintesencja na określenie idealnego związku dwojga ludzi, który się uzupełnia tworząc coś niebywałego.