Różnica charakterów

A jak właściwie jest z tym charakterem? Nie powiem zaczęłam się nad tym zastanawiać z powodu „różnicy charakterów”.

Ulubiony powód do rozwodu, bez orzekania o winie, to pierwsze, co ciśnie mi się na usta. Ale czy naprawdę tak jest, czy to po prostu kolejny banał?

Przecież od zawsze słyszałam, że różnice się przyciągają. Różnice zdań, różne postrzeganie tego samego, różne perspektywy, różne rozwiązania stanowią podłoże do rozwoju i dyskusji. To właśnie różne perspektywy patrzenia na to samo sprawiają, że życie jest urozmaicone. Czasami wystarczy na chwilę spojrzeć na problem innymi oczami, aby znaleźć rozwiązanie. Mi zdarzały się takie sytuacje, że szukałam rozwiązania problemu na różne sposoby przez cały tydzień, a potem powiedziałam o nim mężowi, przyjaciółce czy mamie. I nagle z ust tej drugiej osoby słyszałam coś, co działało jak podniesienie rolety i zobaczenie innego krajobrazu za oknem. Blokada puszczała i przychodziło rozwiązanie, które wydawało się banalnie proste i na wyciągnięcie ręki, ale nie mogłam go dostrzec.

Najefektywniej pracujące grupy to takie, które łączy jeden cel, ale składają się z różnych typów osobowości. Piątka liderów nigdy nie dojdzie do konsensusu, podobnie jak dwóch perfekcjonistów nie dojdzie ze sobą do jednolitej wersji perfekcji. W grupie powinien być „lider”, osoba kreatywna, myśląca nawet abstrakcyjnie, ale dzięki temu dostrzegająca coś, co trudno zobaczyć „logikowi”, który wszystko obliczy i znajdzie środki na wykonanie pomysłu. W grupie potrzebny jest „mediator”, który tych dwóch sprowadzi na wspólną płaszczyznę dyskusji. Potrzebny też jest „wykonawca”, który oceni czy pomysł lidera, przy wykorzystaniu zasobów logika są możliwe do wykonania, jakim sposobem, w jakim terminie. Grupa potrzebuje też ciepłej „pani Kasi”, która przyniesie kawę i uśmiechem rozładuje napięcie, a potem napisze profesjonalny protokół. 

Zresztą różnice w charakterach członków grupy sprawdzają się nie tylko na poziomie zawodowym, ale we wszystkich dziedzinach życia. Gimnastyka grupowa, terapia grupowa, wspólne oddawanie się pasjom. Porównanie jak to samo robi ktoś inny, to czysta i prosta droga rozwoju. Nawet ja, pisząc tego bloga cieszę się na komentarze, w których czytelnicy przedstawiają swój punkt widzenia. Nie uważam, że jest on lepszy czy gorszy, jest po prostu inny, naznaczony innymi doświadczeniami, umiejętnościami, wyznawanymi wartościami. Ale każdy komentarz mnie czegoś uczy o innych ludziach. A to dla najlepsza metoda poznawania, poprzez przyswajanie różnic.

Gdyby mój mąż miał taki sam charakter jak ja, to mam wrażenie, że albo umarłabym przy nim z nudów, albo on zginąłby z mojej ręki. Tak, czy siak tragedia. Albo rozwód, ale nie z powodu różnicy charakterów, ale właśnie podobieństwa. Nasze małżeństwo jest ciekawe dlatego właśnie, że jesteśmy różni. Mamy różne pasje i różne zainteresowania. Niekoniecznie da się je połączyć, ale czasami wzięcie udziału w tym, co sprawia frajdę temu drugiemu, wpływa na to, że dowiadujemy się czegoś nowego o sobie. Widzimy inną twarz ukochanej osoby, kiedy robi coś, co sprawia jej radość i może się tym pochwalić. Chodzimy w inne miejsca i mamy sobie, co poopowiadać. Spotykamy się potem na wspólnym podłożu i każde będąc szczęśliwym z powodu zaspokojenia własnych aspiracji dzieli się szczęściem z drugim. Więc jak różnica może być powodem rozwodu? I tu doszłam do wniosku, że różnica charakterów musi łączyć, a nie dzielić. 

Wracając do teorii zarządzania: musi być wspólny cel. A co powinno być celem małżeństwa? Banalnie zabrzmi, ale dla mnie jest to miłość i szczęście. Ale wspólne, nie tylko własne. Chodzenie swoimi drogami jest pożądane w rozwoju osobistym i rozwoju małżeńskim, pod warunkiem, że te drogi często się ze sobą łączą i splatają. Ciągnięcie partnera, tam gdzie czuje się źle, gdzie się nudzi, czuje dyskomfort, nie polepszy wzajemnych relacji małżeńskich, lepiej pozwolić mu ten czas spędzić w taki sposób, aby był zadowolony (oczywiście przy zachowaniu norm etycznych i moralnych, na seks pozamałżeński się zdecydowanie nie zgadam). Ale jednocześnie po tych „zajęciach własnych” powinny następować „zajęcia wspólne”, czyli czas bycia razem. Jeśli małżeństwo zaczyna się składać głównie z zajęć własnych, które na dodatek naruszają lojalność wobec małżonka i rujnują zaufanie, to faktycznie przestaję się dziwić, że to wszystko się rozlatuje. Drogi biegną równolegle, przestają się ze sobą łączyć, aż w końcu wyrastają miedzy nimi krzaki i partnerzy przestają się zauważać. Ale nadal uważam, że przyczyną nie jest różnica charakterów, tylko brak wspólnego celu, brak więzi, brak zaufania, brak wybaczenia, brak cierpliwości.