Emocjonalność ponad miarę

Na początku terapii, jednym z problemów, nad którymi chciałam pracować była moja emocjonalność, z którą sobie nie radziłam.

Właściwie miałam wrażenie, że emocje po prostu nade mną górują i przejawiają się płaczem w najmniej do tego odpowiednim momencie. Odnosiłam wrażenie, że jestem niczym grecka płaczka, byle pretekst wystarcza, abym tryskała fontanną łez. Nie potrafiłam sprecyzować, co jest powodem mojej płaczliwości, nie umiałam określić, co czuję, gdy płaczę. Było to dla mnie dokuczliwe, nie byłam pewna swojego zachowania i odczuwałam z tego powodu dyskomfort psychiczny i wstyd, co ludzie o mnie sobie pomyślą?


Błędnie płacz kojarzyłam z emocjonalnością. Płacz był tylko reakcją mojego organizmu na pojawiające się emocje, które dotychczas tłumiłam, aż czara się przelała i emocje się ze mnie wylewały poprzez łzy. Płakałam praktycznie przy każdej emocji, nie tylko, gdy było mi smutno i czułam żal, płakałam również ze złości, z gniewu, z radości, z wzruszenia, z tęsknoty, z nostalgii, z irytacji, z przygnębienia, poczucia bezradności, poczucia krzywdy. Cokolwiek czułam od razu płakałam. W ten sposób mój organizm radził sobie ze stłumionymi emocjami. Im bardziej chciałam łzy powstrzymać, tym intensywniej płynęły. Przeszkadzało mi to i było jednym z powodów mojego zamknięcia się na świat zewnętrzny. Emocje i ich wyrażanie są jak najbardziej zdrową reakcją naszego organizmu na fakty, które nas otaczają. Moja płaczliwość wynikała z nadmiernego stresu, w którym żyłam. Bolesność mięśni, nerwobóle, bóle głowy, to tylko kilka jego symptomów. Także przeżywanie lęku, strachu, smutku, bezradności i przytłoczenie tymi nieprzyjemnymi emocjami. Nieprzyjemne, więc trzeba stłumić, odsunąć od siebie, upchnąć w środku. I tak gromadziłam je w środku, gromadziłam, nie odkręcając ani razu zaworu bezpieczeństwa, aż zbiornik się przepełnił. Nie mając ich gdzie stłumić mój organizm pozbywał się ich dosłownie, poprzez łzy. Płacz wywoływał mój dyskomfort, więc usiłowałam go powstrzymać, najszybciej jak się dało. Powodował też dyskomfort w moim otoczeniu i u większości moich znajomych od razu włączał się mechanizm pocieszania, żebym tylko jak najszybciej przestała płakać. I tak trwałam w tym błędnym układzie nie mogąc znaleźć wyjścia.

I dopiero mój terapeuta mi powiedział, że to normalne zachowanie. Zaczął mnie uczyć rozpoznawania emocji, które przeżywam. Zostałam wyposażona w koło emocji i poproszona o prowadzenie dzienniczka uczuć. Na każdym spotkaniu, na którym zaczynałam płakać (a pierwsze miesiące terapii chyba się wyłącznie z płaczu składały) padało niezmienne pytanie: co się zadziało? co teraz czujesz? Za każdym razem, kiedy płynęły mi łzy otrzymywałam przestrzeń do poradzenia sobie z nimi. Żadnego pośpiechu, żadnego dyskomfortu, po prostu chwila milczenia, kiedy mogłam płakać nie musząc się z tego tłumaczyć, nie musząc opanowywać tych łez. I tak, dopóki naczynie się nie opróżniło do bezpiecznej granicy, po której wracał mi głos i trzeźwość myślenia. Opróżniałam je po trochu, aż zyskałam miejsce na inne reakcje. I tak krok po kroku nauczyłam się rozpoznawać emocje, fizyczne objawy w moim organizmie, myśli, które mi towarzyszą i działania, jakie podejmuje. Nauczyłam się kontaktować ze swoimi emocjami. Zawsze, gdy pojawia się u mnie intensywna emocja, działam już wg schematu: zatrzymuję, rozpoznaję, kontaktuję się, przeżywam. Płaczę bardzo rzadko, a jeśli mi się zdarza, że w towarzystwie robią mi się mokre oczy i widzę konsternację, po prostu mówię, że wypływają ze mnie emocje i czuję się z tym dobrze. Nie wymagam ani pocieszenia, ani nie dzieje mi się krzywda. I to działa. Najbliżsi już nie czują się skrępowani, kiedy lecą mi łzy. Mama nawet przypomniała sobie, co mawiała babcia, jak płakałam, gdy byłam nastolatką: a daj jej spokój, niech sobie popłacze, dobrze jej to zrobi jak wyleje z siebie żal. I jak tu nie przyznać babci racji, mimo że było to wiele lat temu.

A gwoli naukowego spojrzenia: nadmierna emocjonalność może występować z kilku powodów. Pierwszym to wymieniony już przeze mnie stres, napięcie emocjonalne powodujące ból i nieumiejętność poradzenia sobie z emocjami. Drugim są zaburzenia w gospodarce hormonalnej, szczególnie u kobiet. Kolejnym to brak snu, niemożność zregenerowania się organizmu powoduje drażliwość i złą kondycję psychiczną. Następnym jest nieodpowiednia dieta i złe nawyki żywieniowe – szczególnie nadmiar cukru i węglowodanów powoduje pogorszenie się kondycji psychicznej. I wreszcie ostania przyczyna, najbardziej oczywista, a jednocześnie trudna do zniwelowania: depresja. Każda z przyczyn, wymaga przyjrzenia się swojemu organizmowi i poszukania pomocy u adekwatnego specjalisty.