Oblicza samotności

Samotność jest dziwnym uczuciem. Zazwyczaj określa się ją jako brak głębszych relacji z innymi ludźmi. Większość ludzi się jej boi.

 Czasami pojawia się w sytuacji straty ukochanej osoby, czasem na skutek trudności w nawiązywaniu kontaktów, czasem z wyboru. Ta ostatnia została nazwana singlowaniem i wręcz nastała na nią moda. Single przecież mogą żyć jak chcą, robić co chcą, spędzać czas na zabawie bez zobowiązań. Nie muszą się przed nikim tłumaczyć, nie muszą się o nikogo martwić. Nawet powstało kilka seriali o tej tematyce, przykładem może być niemal kultowy „Seks w wielkim mieście”. Ale czy byciem samym i bycie samotnym to jest ten sam stan? Czy życie bohaterek serialu jest naprawdę takie fantastyczne?


Budzisz się rano w pustym łóżku, pościel jest zimna i czujesz ogromną pustkę, bo nie masz się do kogo przytulić. Wstajesz, robisz sobie kawę i zaglądasz do lodówki. Znowu ten chłód. Albo nie masz apetytu, albo wręcz przeciwnie pochłaniasz wszystko co masz w zasięgu ręki, chcąc zapomnieć, że nie masz z kim zjeść śniadania. Wychodzisz do pracy, na zakupy, do znajomych, na imprezę. Masz wrażenie, że miło spędzasz czas, ale gdy nadchodzi chwila powrotu do domu znów pojawia się pustka. Uświadamiasz sobie, że nikt nie czeka na twój powrót, nikt się nie uśmiechnie na twój widok w drzwiach. Idziesz do znajomych na grilla. Witają Cię trzy szczęśliwe pary, dzieciaki biegające po trawie, radość, spełnienie i zabawa. A u Ciebie zamiast uśmiechu znowu pojawia się osamotnienie, świadomość, że nie pasujesz do tego obrazka, całkiem jakbyś była z innej planety. Śmiech Cię drażni, chociaż uśmiechasz się na siłę. Ale skrywasz łzy, bo tak bardzo chciałabyś mieć kogo trzymać za rękę. Nadchodzą święta. Wszyscy wokół mają świąteczny nastrój, a ty znowu odczuwasz wyobcowanie. Stół z jednym nakryciem, a ozdób nawet nie chce Ci się wyjmować, bo dla kogo? Na wigilię idziesz do krewnych, którzy zaprosili Cię, bo tak wypada. Ale idziesz, bo nie chcesz przepłakać tego wieczoru z żalu i rozpaczy, że tak bardzo brakuje Ci kogoś, komu mogłabyś złożyć życzenia. Cały świat wydaje się beznadziejny.

Budzisz się rano, a obok leży człowiek, którego nazywasz mężem. Ale to jest zupełnie obcy człowiek, chciałbyś się przytulić, ale czujesz do niego niechęć, a może nawet obrzydzenie. Łóżko jest puste i zimne. Wstajesz, idziesz do kuchni i robisz jedną kawę, bo on przecież nie ma teraz ochoty. Zaglądasz do lodówki i nie masz apetytu. Albo wręcz przeciwnie wyjmujesz zawartość, robisz śniadanie dla dwojga i zjadasz je sama. Bo ten obcy człowiek właśnie oświadczył, że teraz jeść nie będzie. Idziesz na zakupy, do pracy, spotkanie z koleżanką, a gdy nadchodzi czas powrotu, uświadamiasz sobie, że w domu znowu jest pustka, albo czeka na Ciebie jedynie jakiś człowiek, który nie uśmiechnie się na twój powrót. Idziesz do znajomych na grilla. Znowu sama, bo on ma ważniejsze sprawy. Śmiech dzieciaków Cię drażni, bo kiedyś chciałaś mieć swoje, ale nie wyszło. Nikt nie trzyma Cię za dłoń. Nadchodzą święta. Jest Ci wszystko jedno, bo czeka Cię tylko jeden udawany wieczór, pełen sztucznego uśmiechu. Czujesz niechęć i wyobcowanie, bo twoje serce nie ma komu złożyć życzeń. Cały świat wydaje się beznadziejny.

Czy gorsza jest samotność odczuwana w pojedynkę, czy gorsza jest ta we dwoje? Nie umiem powiedzieć, która bolała mnie bardziej. Lubiłam i lubię czas spędzać sama, od dziecka umiałam sobie zorganizować czas. Mam tak do dziś, wiele rzeczy robię sama. Jednak świadomość, że nikt na mnie nie czeka, nikt mi nie da ciepła i wsparcia była ogromnie przybijająca. Nikt nie policzy nocy, które przepłakałam. Nikt nie policzy dni, w czasie których wegetowałam, codziennie czując ból. Czasami nie chciało mi się nawet wychodzić z łóżka. Zwykłe problemy urastały do wysokości Himalajów. Trudno mi było, kiedy na siłę wmawiałam sobie, że jestem wartościową osoba, tylko nie spotkałam jeszcze odpowiedniego mężczyzny. Równie trudno mi było po kilku latach małżeństwa, kiedy czułam się samotna jeszcze bardziej, bo odpowiedzialność wzięłam za dwoje, a z problemami zmagałam się sama. Jak ja zazdrościłam moim przyjaciółkom mężów, na których mogły liczyć i roześmianych dzieci. One miały takie udane życie rodzinne, a moje wydawało mi się kompletnie beznadziejne.

Natomiast świadomość, że teraz obok siedzi człowiek, któremu na mnie zależy, który o mnie dba, który uśmiecha się na mój widok, dodaje mi skrzydeł. Czasami nie musi być obok, ale wiem, że jest, że za mną tęskni, że zawsze z radością weźmie moją dłoń. Nie, nie zmieniłam męża. To mąż się zmienił. I zmieniłam się ja. Żeby cieszyć się swoim uczuciem, musieliśmy się zmienić oboje. Nie tylko otworzyć się empatycznie na siebie, ale przede wszystkim nauczyć się słuchać swoich uczuć, swoich potrzeb i swojego wewnętrznego głosu. Zamknięci każdy w swoim świecie, nie byliśmy w stanie się ani rozumieć, ani kochać, ani przyjaźnić. Mury, które wybudowaliśmy, tylko my byliśmy w stanie zburzyć od środka. Nikt nie mógł się przez nie przebić od zewnątrz. Zmieniliśmy się, każde dla siebie, nasza motywacja wypływała z wnętrza, każde pracowało nad sobą z innym terapeutą. I to pozwoliło nam odbudować nasz związek. Gdy usiłowałam zmieniać męża na swój sposób, ponosiłam porażki, bo usiłowałam realizować coś, co nie było moim celem i nie leżało w mojej gestii. Aby móc przyjmować miłość, trzeba nauczyć się ją dawać. Gdy radości i sukcesy mnoży się przez dwa, a smutki i problemy dzieli na pół, to życie staje się zupełnie inne, pełniejsze i łatwiej spojrzeć w przyszłość i oswoić swoje lęki.